lunes, mayo 07, 2007

Ostras tú! Que coincidencia!

Hay personas con las que, por azar, te encuentras y sabes que no tienes límite horario. No había nada programado, pero reconoces que te enganchan, que llegarás tarde dónde querías ir. Sin remedio. Hay personas con las que estarías parloteando horas y horas. Primero contando yo, después contando tú, ahora riéndonos, ahora criticando los dos. Los temas fluyen sin estar organizados y las opiniones son desveladas sin pudor. Ese grado de amistad es el mejor. Es el sublime. Te acuerdas de estas personas por detalles que se suceden en nuestra cotidiana vida, cosas que sabes que le gustarían, hechos que le desagradan, colores que acostumbra, colores de pelo, deportes preferidos, o frases propias... Es agradable estar rodeado sin estarlo. Aunque nunca nadie te lo haya dicho, aunque nunca nadie lo haya reconocido. Siempre hay alguien que está cerca de ti.

Esta mañana me he encontrado en el suelo, hablando tan a gusto... El calor del sol ha hecho que mis brazos se coloraran, y las risas y las pequeñas confesiones han caldeado el ambiente. Creo que no han pasado de quince minutos, pero se me han hecho eternos, cuando mi cabeza quería seguir sacando temas y questiones y el tiempo se me tiraba encima, inexorable, como siempre. Aggghhh... y yo quería seguir. Estando en tan grata compañía me horrorizaba tener que cortar.... Gggrrrr..

Hace años que no os habréis visto, sólo un poco de tiempo en el que cruzas saludos y dos minutos de puesta al día, telefonazos concretos y prisa por seguir o entrar a trabajar, pero hay quién está allí, siempre, viviendo su propia vida y recorriendo su propio camino, con sus penas y sus alegrías. Deberíamos saber que no estamos sólos, que no vivimos en un reducido circulito. Que siempre hay alguien, un amigo, que nos tiene en cuenta, que se acuerda de nostros por un anuncio, por unas declaraciones de no sé que político, o por un nuevo trabajo de nuestro cantante preferido... miles de cosas nos llevan a recordar a alguien.

Jo! Cuando te encuentras a esa persona que hacía tiempo que no veías... es un gustazo!!! Porque no provocaremos, de vez en cuando, esas citas que nos llenan de nueva sabia, de nuevas actividades, de nuevos pensamientos! Porque a veces nos obsesionamos por lo mismo. Siempre rebuscamos en los mismos temas y nos enfadamos y irritamos por las mismas obviedades. o reimos por las mismas tonterías... Quizás que abramos el alcance de nuestra visión y dejemos entrar nuevos aires. (Aires de verdad, con furza, empuje y convicción, no insípidos e insulsos)

Hoy me ha pasado, he reenciontrado un petardo con mucha pólvora dentro que, gracias a Dios, no llega a estallar, y he sacado un nuevo objetivo: En Octubre-07, Concurso de Puzzles. Un objetivo a compartir, claro está! Lo podeis mirar en http://www.puzzlemania.net . He perdido la cuenta, pero creo que ya he participado en cinco ediciones, y el balance final es bastante positivo. Además me lo he pasdo realmente genial. Mis compañeros de mesa (aunque durante años han fumado) siempre han estado fenómenos !!! De comentarios "high quality" !!!

Sólo quería destacar que tengo que mirar más allá, que el árbol, en ocasiones, no deja ver el bosque. Y es más satisfactorio ver "todo" el horizonte que no sólo un plano principal.

Y hasta aquí, disertación de Laiern. Para opiniones, los colores! Nos vemos haciendo puzzle. Seguiré informando.

2 comentarios:

Salva Piqueras dijo...

No sabes como me he identificado con el post de hoy. Me considero muy puntual en todo, pero de vez en cuando piensas "ya está bien!" y te dejas llevar por ese momento de confidencias. Discrepo en aquello de parlotear horas con quien no vez desde hace tiempo. Es cierto que deseas verlo, pero has perdido tanto el hilo de su existencia, que a la hora de la verdad no sabes de qué hablar.

Laiern dijo...

També et dóno la raó. Per això remarco que hi ha persones i persones, i que encara que quedi pendant, s'ha de tenir uns mínims per poder estar parlant, xerrant, compartint un dinar o una "sobretaula" amb algú. A vegades penso que hauriem de tenir unes preguntes bàsiques (tipus: arrel quadrada de 25, o president de França -aquest és fàcil, massa-) per no caure en la pèrdua de temps, penosament.
Hi ha amics, que per molt temps que faci que no el has vist, són imprecindibles en el teu mini-llistat. Pocs-poquets, però n'hi ha.